Podróż to jeden z tych elmentów kultury, który wykorzystywany jest wyjątkowo często i gęsto, począwszy od świata muzyki, przez sztuki plastyczne, po fotografię czy film. Czerpanie z bogatych źródeł tej tematyki, zaoowcowało w kinie obrazami, które, bez wątpienia, pozostają w pamięci na długo. Warto jednak zadać pytanie: czy podróż w kinie to tylko i wyłącznie mapa oraz kompas?
Tak, jak w życiu, podróż na kinowym ekranie to często poszukiwanie swojego miejsca w świecie, swojej indywidualności czy sposobu podążania za marzeniami. Nie należy więc rozumieć tego pojęcia dosłownie — świetnym przykładem jest Sekretne życie Waltera Mitty (2013). Reżyser, i zarazem odtwórca głównej roli, Ben Stiller, tworzy oryginalny wszechświat tytułowego bohatera najpierw w jego głowie, a następnie w otaczającej go rzeczywistości. Podróż staje się dla Waltera sposobem na zrozumienie swoich ukrytych pragnień, zbadaniem pokładów cierpliwości i pracowitości. Być może lekko naiwny, ale pełen pochwały życia, film Stillera broni się zachwycającymi ujęciami i genialnym oddaniem ludzkich rozterek.
Jaką drogą podążył Wes Anderson, wybierając wojaż jako temat swojego filmu? Znany z intrygujących kadrów, pełni kolorów i ciekawych dialogów, reżyser w filmie Pociąg do Darjeeling (2007), ukazuje widzom wyjątkowy świat trójki braci, którzy wybierają się w pełną przygód podróż po Indiach, gdzie szukają sposobu na rodzinne pojednanie. Brzmi banalnie? Anderson udowadnia, że nic bardziej mylnego!
Jason Schwartzman, Adrien Brody, Owen Wilson wsiadają do pociągu nie tak bardzo „bylejakiego”, skłóceni, lekko zakłamani, niepoprawni i bardzo rozkojarzeni. Szukanie wspólnego języka, odnowienie rodzinnych relacji oraz poszukiwanie swoich małych namiętności, są jedynie pretekstem do podróży. W kulminacyjnym punkcie filmu, widz zaczyna dostrzegać, że nie chodzi tylko o zwykłą wycieczkę z masą walizek i niepotrzebnego ekwipunku na plecach — trójka głównych bohaterów, wraz ze swoimi oryginalnymi podejściami do codzienności, staje przed obliczem wewnętrznej, duchowej przemiany. Podróż w rozumieniu Andersona to sposób na odnalezienie prawdy. Prawdy i zgody na to, co może lub musi nas spotkać.
Wszystko za życie (2007) to film kultowy — powinien zobaczyć go każdy. Oparty na książce Jona Krakauera, w reżyserii Seana Penna, to prawdziwe podróżnicze arcydzieło. Wojaż po Alasce jako sposób na odrzucenie wszystkiego co materialne i tak bardzo współczesne? Tęsknota za naturą, jej bezkresem, dziewczością i tajemnicą to, coś co pcha głownego bohatera (w tej roli Emile Hirsch) w ramiona upragnionej wolności. Przeciw rodzicom, bliskim, przeciw temu, co „logiczne” i znane, bohater staje twarzą w twarz ze swoją samotnością. Wyjęty niczym z filozofii Jeana-Jacquesa Rousseau, Christopher McCandless to postać, której wędrówkę reżyser maluje w niezwykle harmonijny i jednocześnie bardzo plastyczny sposób. Każdy dźwięk, każdy kadr, każdy ruch są tu odbiciem duszy młodego podróżnika.
Bez wątpienia inspirowany powższym obrazem Jean-Marc Vallée, w swoim zeszłorocznym filmie Dzika droga (2014) pokazuje podróż z innej perspektywy — kobiecej. W rolę skłóconej z życiem bohaterki, Cheryl Strayed, wciela się Reese Witherspoon. Kobieta ucieka od cywilizacji, starając się znaleźć lek dla swojej poranionej duszy. Nie jest ważne, że częstuje swoje ciało bólem różnego rodzaju, istotnym staje się zrozumienie swojego istnienia.
Cheryl pragnie uporać się ze swoją bolesną przeszłością (śmierć matki, rozwód z mężem i inne) poprzez pokonanie w samotności ponad tysiąca mil na szlaku Pacific Crest Trail. Reżyser stopniuje filmowe napięcie — piękne widoki są bohaterem pobocznym wobec retrospekcji życia bohaterki. To właśnie one stanowią główną moc filmu, wpływając na gęstość i siłę pokazywanej historii. Emocje, rozterki plus zachwycający krajobraz? Vallée stworzył harmonijny film, który uwiedzie każdego widza swoją subtelną mrocznością oraz odważną kreacją Witherspoon.
Jeden komentarz
Rosaria Hertz
29 kwietnia 2016 at 08:56Dobry przykład oby tak dalej.